Vincent
(de kunst om te leven)

Bij mij stonden de huilers niet aan het graf,
Zij vonden eerst op schrale grond mijn wieg, blind
Van verdriet; een oude, gebruikte vrouw gaf,
Ellebogen in haar schoot, hun het zandkind.

Ik zag zonsopgangen, de bruine akker,
Alleen een vale boerenkar brak mijn blik
Veel later liet de blikkering mij wakker
Liggen op stalen bedden, alleen met ik.

Hoe bezocht mij de duivel -of Sint Lucas-:
Was het geroffel van mijn kleurenstroken
Wel schel en mild genoeg, mijn verweerde hoofd

Haakte naar het kale Noorden, mijn hart was
Door Arles' vrouwen in een flits gebroken
Ik legde mij op de kar die mij was beloofd.

C. Gijsen, mei 2012

_________________________________________

Vincent
(the art of living)

The mourners did not stand sobbing at my grave,
they found my cradle first, on infertile land,
blinded by grief; an old, used up woman gave
it them, elbows in her lap: the child of sand.

I saw the dawns, the amber fields at daybreak,
my glance was only broken by a farm cart;
much later sparkling nights kept me wide awake,
lying on steel beds, with just myself, apart.

Then the Devil came, or St Luke, to test me:
was the ruffle of my coloured brush strokes brash
and mild enough? How my weather-beaten head

yearned for the barren North, how things obsessed me,
Arles women had broken my heart in a flash,
the cart that had been promised me became my bed.

translation: Erik Honders